Παρεκκλήσιο Αγίας Μαρίνης

Πανήγυρη: 17 Ιουλίου

Μονόχωρος ναός μήκους 13.20 μ., χωρίς την προεξέχουσα κατά 1.70 μ. κόγχη της αψίδας και πλάτους 6.50 μ. Παρά το ότι δεν έχει διασωθεί κανένα στοιχείο για την ανωδομή και τη μορφή της στέγασής του, είναι σχεδόν βέβαιο από την ύπαρξη ισχυρών αντηρίδων στον βόρειο και νότιο τοίχο ότι έφερε θολοδομή, πιθανότατα σταυροθολιακή. Δεν θεωρείται πιθανόν οι πλάγιοι τοίχοι να βάσταζαν απλή καμάρα, καθότι στο σωζόμενο ύψος αυτών, που ήταν αρκετό, πριν από τη συμπλήρωση και τη στέγαση του ναού, δεν διαπιστώθηκε αποφυγή καμάρας. Χρονολογείται στον 14ο-15ο μ.Χ αιώνα, βάσει μιας τοιχογραφίας που σωζόταν στον ημικύλινδρο της αψίδας, με την Κοινωνία των Αποστόλων, και η οποία είναι καταγεγραμμένη στα αρχεία του Τμήματος Αρχαιοτήτων.

Ο ναός καταστράφηκε από βανδαλισμούς στα μέσα του 20ού αιώνα που έγιναν από τους Τουρκοκύπριους κατοίκους του χωριού, και μπόρεσε να αποκατασταθεί-στεγαστεί ξανά το 2015.

Η αρχαιότερη μαρτυρία για τον οικισμό του Μαρί διασώθηκε στα αρχεία της Βενετίας και ανάγεται στο 1418. Συνδέεται η περιοχή αυτή με φέουδο μίας οικογένειας ευγενών της Φραγκοκρατίας που φέρει το όνομα Μαρίνι, και είναι ερώτημα αν η επωνυμία των φεουδαρχών έδωσε το όνομα στον οικισμό, ή αν τόσο ο οικισμός, όσο και το φέουδο έλαβαν την επωνυμία τους από κάποια προϋπάρχουσα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, η οποία ενέπιπτε στην περιφέρεια του κτήματος που τους είχε παραχωρηθεί. Μία μαρτυρία του Αγίου Νεοφύτου, για έναν ναό της Αγίας Μαρίνας Αραβάνδας στην περιφέρεια του Πεντακώμου, στα τέλη του 12ου αιώνα, δεν αποκλείεται να ταυτίζεται με μία παλαιότερη εκκλησία στην περιοχή αυτή, του 12ου ή και παλαιότερη, συνέχεια της οποίας είναι ο εν λόγω ναός. Ο ναός είναι κηρυγμένο Αρχαίο Μνημείο Β΄ πίνακα και πανηγυρίζει στις 17 Ιουλίου.